Baba,
Sana mektup yazmaya söz vermistim. Aslinda daha önce yazamamam tembelligimden oldu. Bugün savunmamiz bitti. Mahkeme karari 9 Ekimde aciklanacak. Benim icin bu kararin fazla bir önemi yok. Önemli olan tarihin verecegi karar. Gecmis olaylari tekrar düsündüm ve simdiye kadar görevimi yaptigima iyice emin oldum. 1947nin Subat 28inde baslayan hayatim mutlaka sona erecek. Bu simdi sona erse de fazla önemli degil. Önemli olan inandigim dava icin yasamak. Yoksa hicbir sey yapmadan yasamak, sadece yasamak, yarim solunan havadir. Inandigim bicimde yasadigim simdiye kadar. Elimden gelse tekrar ayni bicimde yasardim. Neyse bu kadar felsefe yeter. Sen nasilsin Carsamba günü senden sonra agabeyim geldi ziyaretime... 6 Kasimda erteleniyormus, cok sevindim bu habere...
Hamdi ne yapiyor Mahkemede onu görünce bayagi sasirdim. Epeyce boy atmis. Buradan okul durumunu sordum Hamdinin... Söyle ona mutlaka okulu bitirsin ve bunu sene kaybetmeden yapsin. Bana bakmasin. Ben bitiremediysem senin de dedigin gibi tembellikten degil, üzerime düsen devrimci görevi basarmak icin gerekti bu. Anneme gelince, onun cok üzüldügünü biliyorum. Ama ona üzülmemesini söylemek de imkansiz. Sen teselli et onu. Sen de kendini cok yiprattin, ben ve kardeslerim icin... Benim fakülteyi bitirmemi cok istedin. Ama böylesi benim icin daha iyi oldu. Her ne kadar beni bu yasa sen getirdin, ama unutmaman gerekir ki, vatana karsi namus borcum var. Onun icin bu borcumu ödedim ve simdi ic rahatligi icindeyim. Neyse simdilik hosca kal.
