Eskiden olsa bir dolu koleksiyonla hayatimin af mekanizmasini kontrol ederdim. Aldatildigimin 8 yili sonunda anilarimin cogunu
cehennemin dibine gönderdim. Ücüncü dünya savasi, icim de cikti ve bundan kimsenin haberi olmadi. Tek kisilik bir cephe, ne
kadar direnebilir demeyin Tarihte cok örnekleri var. Direndim Ve benim rivayetime göre Bu kadar büyük sevmemeli bir insan,
digerini... Yoksa derin aglar. Gözlerimin tek sucu hep yalniz islanmayi secmesiydi.
Ben büyük bir firtinadan cikmis, kara bir gölgeydim artik. Bütün tevazularimi kullanmis, iyi niyetlerimi har vurup harman
savurmustum. Sonra ne mi oldu Iki adam yürüdü fikrime; biri günlerime hükmetti aklinca digeri gecelerime. Gün aralarimin gülen
efekti iblisin neseli yüzüyken, Ilik bir kumsal olustu aklimin göcükten kalan kisminda. Böbrek üssü adrenalin hormonum, kalbime
birkac tabur asker cikarmasi yapti. Tanklar, toplar, tüfekler... Bilirsiniz kalbinden yara aldiysa bir insan en büyük savunma orada
olur. O adama hayali seyahat kursunumla ates ettim. Sihri bozmasin diye en korkunc celladim olan Gittim ben... Yazma mayinini
dösedim bastigi her yere. Gurur mu Hep yara aldi ama asla yilmadi. Tanri askina nedir yani Bu adamlar bütün hilekar silahlarimla
savasti. Muhtemelen ikinci dünya savasini görmüslerdi, göz ucuyla. Gece kumsalimda yürüdügüm adamin durusu dikti vesselam ve
gözler hep kahvemsi... Hic acelesi yoktu. Nazikti. Yavas yavas isledi icime. Yarim adim geldi ve beni tam adim cekti kedisine...
Gün aralarimin neseli yüzü o bir iblisti. Hep isini bilir, kasla göz arasi sokulurdu carpa carpa duvarlarima. Yemin etti, toz ve gaz
bulutundan kurulan dünya üzerine ben hep yaninda olacagim. diye.